هم نشینان تف انداز
برای حس ام بس موحش اند !
بگریزم، به کجا؟
بر موج ها بجهم؟

همه ی دهان ها همواره برآمده،[آماده ی تف انداختن]
همه ی گلوها غرغرکنان
دیوار و زمین یکسر آغشته
لعنت به روان های جهنده !
ترجیح می دهم بد و بدوی بزیم
آزاد چون پرنده گان بر بام،
ترجیح می دهم قافله ی دزدان
سوگندشکنان و زناکاران را !

لعنت به فرهنگ، وقتی قی می کند !
لعنت به جمله فضیلت ها !
ناب ترین روشنایی نیز
طلا در دهان ندارد.

رنجش مغروران
آن مغرور
حتا از اسبی که
کالسکه اش را پیش می راند
بیزار است
(نیچه)
شما هم بنويسيد (1)...

پارک ملت/ جمعه عصر
سرسره ،الاکلنگ و تاب که او را به قد دنیا نزدیک می کند .
پنج ، شش ساله که با پیراهن شوچنکو یار کشی می کند.
اسلحه های آبپاش که ترکشهایش به تو می خورد.
شوتهای آرام که محکم بر صورت تو می خورد.
تصویر / جمعه عصر
پنج وشش ساله . دو نفر.
دست زمخت و سیاهی سیخ و تریاک را به قامت کوتاه دو کودک نزدیک می کند.
نگاه ،خنده ، ترس
تصویری در چند ثانیه ، دو کودک پنج شش ساله که مقابل دستی کریه می گویند 4 تا دود کافیه

بزرگترین کشف هنری این سالهام شخصیته به نام قربونعلی که صداشو تو گوشی تلفن یکی از رفقا شنیدم. داستان از این قراره که چند شب پیش تو یک شب نشینی با رفقا بعد از گذروندن ملزومات ابتدایی آداب معاشرت ،طبق کتاب و بعد از حرف زدن در مورد هر آشنا و غیر آشنا قصه رسید به رو کردن محتویات داخل گوشی ها. همه صداها حاکی از ژانر جدیدی بود در هنر زیرزمینی ایران زمین به نام سرکاریسم. در غالب این آثار شخصی به ظاهر زرنگ به آدمهای ساده دل زنگ می زند و به نوعی آنها یا به عبارتی ما را سر کار می گذارد.باور کنید اتفاق اصلی در هنر این روزها در گوشی موبایل ها می افتد. شرط می بندم اگر تمام فیلمنامه نویسان سینمای ایران جمع شوند قادر به خلق شخصیتی چون قربونعلی نیستند. حالا باید مموری گوشیم را بالا ببرم و دیگر مثل سه ماه پیش تعجب نکنم که یک راننده تاکسی بدون حرف پیش و ذره ای رودربایستی از من تقاضای عکس و فیلم جدید برای بلوتوث بکند.